EV’s van Toen: 1980 EAC Silver Volt

Electric Fuel Propulsion

De Brit Sir Jon Samuel hield zich in de jaren ’70 al actief bezig met volledig elektrische auto’s. Na aan projecten van anderen te hebben meegewerkt, vond hij het tijd om zijn eigen auto te bouwen. Hij maakte de oversteek naar de VS en richtte het bedrijf Electric Auto Corporation (EAC) op. Dat was in eerste instantie een dochteronderneming van het al bestaande Electric Fuel Propulsion (EFP), maar al snel gingen beide bedrijven onder de naam van EAC verder.

Als gevolg van de energiecrisis bestonden er in de jaren ’70 al wel wat elektrische auto’s. De productieaantallen waren vaak beperkt en bovendien ging het in bijna alle gevallen om zeer compacte modellen met een beperkte actieradius. Samuel wilde een elektrische auto die net zo luxueus, praktisch en begeerlijk was als een conventionele auto. Bovendien moest het een serieus serieproductiemodel worden.

Buick als basis

Al snel werd een samenwerking aangegaan met General Motors. Door in de basis gebruik te maken van een product dat al uitvoerig is getest en zichzelf heeft bewezen, bespaart EAC namelijk alvast voor een groot deel op ontwikkelingskosten. Ook kan op z’n minst een deel van het productieproces op die manier eenvoudig worden uitbesteed.

De basis voor het project werd gevormd door het toen huidige model Buick Century Wagon. De auto werd omgedoopt tot de AEC Silver Volt en de carrosserie van de auto ging grondig op de schop. De neus van de auto werd bijvoorbeeld iets langer en vooral gestroomlijnder en de auto kreeg al met al een meer futuristisch en exclusief uiterlijk.

De aandrijflijn

De oorspronkelijke V6 van de Buick maakte plaats voor een gelijkstroommotor. De elektromotor leverde afhankelijk van de rijomstandigheden een vermogen van 20 tot 50 kW (27 tot 68 pk). Een zogenaamde ‘exciter’ regelde hoeveel vermogen de motor kon leveren. De motor was gekoppeld aan een speciaal voor de Silver Volt ontwikkelde traploze automatische transmissie.

De stroom kwam van een 114V lood-zuurbatterijpakket. Er is niet veel beeldmateriaal van de Silver Volt, maar het lijkt erop dat dit batterijpakket keurig onder de bagageruimtevloer was geplaatst, waardoor de auto ook gewoon praktisch bruikbaar bleef als vijfpersoons stationwagen.

Aan een gewoon 240V-stopcontact was het batterijpakket in zo’n drie kwartier weer voor 80% opgeladen. Het batterijpakket was weliswaar niet al te groot, maar dat is voor die tijd nog steeds een behoorlijk snelle laadtijd. Dit ‘snellaadsysteem’ was nog ontwikkeld door EFP. In de omgeving van Fort Lauderdale, Florida, werd zelfs getest met een snellaadnetwerk.

De nieuwe aandrijflijn bracht het wagengewicht op een stevige 2.359 kg, waardoor ook de wielophanging moest worden herzien. Toch werd het hoge gewicht niet als een nadeel gezien. Sterker nog, volgens Samuel zorgde dat hoge gewicht juist voor een ‘Rolls-Royce-achtig comfortabel rijgevoel’.

Plug-in hybride

Hoewel de wielen elektrisch werden aangedreven, was er ook nog steeds een benzinemotor aan boord. Die fungeerde als generator voor in de eerste plaats de stroom voor de stuur- en rembekrachtiging en overige boordelektronica. Ook kon het batterijpakket er mee worden bijgeladen. Op ritten tot ca. 50 kilometer zou de ‘range extender’ überhaupt niet nodig moeten zijn. Ook had de auto al een regeneratief remsysteem.

Al met al had de Silver Volt een best moderne aandrijflijn, die we nu een plug-in hybrid zouden noemen. Overigens is de Silver Volt niet de allereerste plug-in hybrid. De allereerste hybride, de Lohner-Porsche Mixte Hybrid uit 1899, was in zekere zin al een plug-in hybride. De term ‘plug-in hybrid’ werd wel pas veel later geïntroduceerd.

Stedelijk verkeer

De Silver Volt was in de eerste plaats bedoeld voor druk, stedelijk verkeer. Dan zou de actieradius zo’n 130 tot 160 kilometer moeten bedragen. Op de snelweg – uitgaande van een tempo van ca. 90 km/h, zou de auto net geen 100 kilometer ver moeten komen. De topsnelheid van de Silver Volt lag op 113 km/h. Die snelheid was overigens vooral voor kortstondige inhaalacties bedoeld. Het batterijpakket had een levensduur van ruim 64.000 kilometer. Dat stelt tegenwoordig niets voor, maar was destijds best indrukwekkend.

Luxueus

Behalve de bijzondere aandrijflijn had de Silver Volt ook een rijke uitrusting aan boord. Behalve rem- en stuurbekrachtiging, behoorden ook elektrisch bedienbare ramen en elektrische stoelverstelling en een AM/FM-stereoradio met casettespeler tot de standaarduitrusting. Zeker geen vanzelfsprekendheid in die tijd.

Klaar voor productie

Uiteindelijk was de Silver Volt eind 1979 klaar voor modeljaar 1980. Enkele journalisten hebben zelfs met de auto kunnen testrijden. Hoewel het bereik en de verwachte verkoopprijs een probleem konden zijn, was men over het algemeen enthousiast. Ook de zuinigheid waarmee de auto omging met de beperkte batterijcapaciteit maakte indruk.

Het was de bedoeling dat General Motors de Silver Volt begin 1981 in productie zou nemen. De precieze productieomvang zou afhangen van de mate van interesse van het publiek, maar het doel was in principe om ‘volumeproductie’ te bereiken. Men vond alvast een productielocatie in Windsor, Ontario (‘tegenover’ het Amerikaanse Detroit) en in nieuwsberichten daaromheen werd zelfs gesproken over een eerste productieserie van 20.000 exemplaren.

In de reguliere verkoop zou de Silver Volt zo’n 14.000 dollar gaan kosten en later had men het zelfs over een bedrag van 25.000 dollar. Dat waren destijds behoorlijk stevige bedragen voor een dergelijke auto, ondanks de luxe uitrusting. Neem daarbij ook nog de beperkte actieradius. De auto had de interesse van bepaalde klantengroepen, maar het daadwerkelijk kopende publiek liep er niet warm voor. Van de serieproductie is het dus niet gekomen.

Chevrolet Volt

Toch werd de auto niet vergeten. In 2003 speelde de auto ineens een korte rol in de film Agent Cody Banks. Verder was de auto een technische basis voor de latere General Motors Impact Concept uit 1990 en de daaruit volgende EV1 in 1996. Toch duurde het nog tot 2011 voor er een echt volwaardig productiemodel op de markt verscheen. Dat werd de Chevrolet Volt, een auto die in Europa ook werd verkocht als Opel Ampera.

Doorontwikkeld

Nadat EFP en EAC in 2001 samen overgingen in Apollo Energy Systems is er nog een doorontwikkelde versie van de Silver Volt gebouwd. Veel is er over deze doorontwikkelde versie niet bekend. Wel zou die auto een topsnelheid hebben van 160 km/h en – bij meer normale snelheden – een volledig elektrische actieradius van 240 kilometer.

In plaats van de eerdere range extender is er nu een rotatiemotor die ook voor de aandrijving van de wielen kan bijspringen. Zo komt de totale actieradius op iets meer dan 560 kilometer. Er zijn vijf van deze doorontwikkelde Silver Volt II’s gebouwd, die allen nog zouden bestaan. In 2010 was er nog het plan om daarmee een (test)roadtrip van kust naar kust te maken, maar het is ons niet bekend hoeveel daar uiteindelijk van terecht is gekomen.