Doorbraak voor oplaadinfra?

Op pakjesavond heeft de VNG (Vereniging Nederlandse Gemeenten) een richtlijn gepubliceerd voor het aanleggen van oplaadpunten in de openbare ruimte. Gemeenten kunnen deze richtlijn met een simpele procedure tot eigen beleid verklaren. De grote vraag is nu natuurlijk of dit iets gaat oplossen.

Bijdrage Serge van Dam, Project Bureau Elektrisch Rijden

Wat was ook weer het probleem? Eind 2013 hebben we rond de 25.000 elektrische auto’s in Nederland, waar maar 30% van de huishoudens kan parkeren (en dus opladen) op eigen terrein. De huidige 5.000 laadpalen staan vooral in de vier grote steden of voor een gemeentehuis. Met name in kleinere steden en dorpen hebben gemeenten geen geld (over) voor het aanleggen van laadpalen, maar krijgen ze nu wel allerlei verzoeken van burgers die ineens wat willen regelen voor hun EV.

Dan zou je dus zeggen dat de beleidsregels van de VNG een probleem kunnen oplossen. Geef duidelijkheid aan marktpartijen en biedt ruimte voor eigen initiatief, dan komen marktpartijen vanzelf met oplossingen. De richtlijn van de VNG geeft daar zeker een basis voor, maar er zijn een paar bezwaren:

• Onzekerheid voor de lange termijn: In de richtlijn blijft de gemeente sterke zeggenschap houden over de ontheffing voor de geplaatste paal. Voor marktpartijen maakt dat de investering onzeker, ze kunnen nauwelijks rechten ontlenen aan de ontheffing.
• Aanvraag moet van aanbieder laadinfra komen: In de praktijk zijn het vooral de particulieren die thuis willen laden die ‘probleemeigenaar’ zijn. De aanvraag moet echter gedaan worden door een marktpartij. De administratieve last die dit met zich meebrengt, maakt het marktpartijen lastiger om ooit een paal winstgevend te exploiteren.
• Gemeenten moeten beleidsregels nog vaststellen: Iedere gemeente kan zijn eigen nuances aanbrengen in de beleidsregels. Dat maakt dat kleine verschillen tussen gemeenten kunnen ontstaan, die tot onduidelijkheid leiden.
• Rol netbeheerder blijft onbenoemd: In de beleidsregels komt de netbeheerder niet voor. Dat is een omissie, want de kosten van aanleg van een laadpaal zijn sterk afhankelijk van het graafwerk. Daarvoor is afstemming met de netbeheerder nodig, maar daar houdt de richtlijn geen rekening mee.

Al met al zijn de beleidsregels zeker een stap voorwaarts als ze door een groot aantal gemeenten worden ingevoerd. Tegelijkertijd zou het waardevol zijn als deze regels als versie 1.0 worden beschouwd en de gemeenten het overleg met marktpartijen aangaan. Dan zou wel eens sneller dan gedacht een versie 2.0 kunnen ontstaan waar iedereen blij mee is.
Hier de link naar het document.