Column: Ik ben laadverslaafd

Na ruim 2,5 jaar elektrisch rijden kan ik het denk ik wel verklappen. Ik ben laadverslaafd. Ik vind het opladen van mijn auto ontzettend leuk. Echt waar, ik word vrolijk als mijn auto met een blij piepje en knipperende lampjes aangeeft dat er stroom naar de accu gaat.

Sinds de zomer van 2011 rijd ik een volledig elektrische auto. Inmiddels dik 34.000 kilometer. Opladen doe ik bijna elke dag, dus inmiddels bijna 1.000 keer. En nog elke keer voel ik in mijn buik een kriebel van plezier als het opladen begint.

Symptomen
Hoe weet ik dat ik laadverslaafd ben? Er zijn voldoende symptomen. Regelmatig pak ik m’n iPhone om te kijken hoeveel er nu weer is bijgeladen. En overal waar ik kom, wil ik steeds even opladen. Ook als het niet eens hoeft, wat trouwens meestal het geval is. Bezoek ik mijn ouders in Almere, dan moet het badkamerraampje open, wurm ik de laadkabel door het kiertje en trek ik de stekker van de elektrische tandenborstel zonder pardon eruit. Mijn auto gaat voor. Ook buitenstopcontacten zijn voor mij en mijn auto (we zijn een hecht team op zulke momenten) niet veilig, laat staan als er een echte laadpaal in de buurt is.

Oorzaak
Hoe het komt laat zich raden: als je nog maar net elektrisch rijdt is het opladen een spannend evenement. Auto parkeren op een gereserveerde plek onder de jaloerse blikken van anderen, laadklepje open, kabel inpluggen aan beide kanten, pasje bij de paal en dan zijn er die magische lege seconden dat er even niets lijkt te gebeuren. Het zal toch wel… ja hoor, daar klinken de bekende piepjes en is de spanning doorbroken, of juist niet, het is maar hoe je het bekijkt. Het heerlijke laden is begonnen! Je auto tankt helemaal zelfstandig allemaal nieuwe goedkope, geruisloze, comfortabele en groene kilometers. Ik kan haast niet wachten ze te rijden.

Even wachten? Graag!
Ik laad graag en vaak. Het is een sport om op allerlei plekken zonder moeite extra kilometers af te tappen. Het allerleukst vind ik het wanneer je tijdens het snelladen even moet wachten. Ja, het staat er echt: moeten wachten. Normaal heb ik een milliseconde geduld, of nog minder. Maar opladen, dat is andere koek. Je komt aan, zorgt dat het laden begint en dan… dan heb je tijd voor jezelf. Dus zit je lekker in het zonnetje. Of juist warm en droog in de auto, even niks doen, muziek luisteren, oude berichten en mislukte foto’s op je smart phone wissen, je e-mailbox leegkieperen, iemand bellen die je al veel eerder had willen spreken. Nu kan het, voor je gevoel heb je een zee aan tijd. Gedwongen niks doen is verfrissend. Daarom hou ik zo van opladen. Je accu wordt vol, je hoofd raakt leeg. We zijn er weer klaar voor. Op naar een nieuw stopcontact.

Ik ben dus laadverslaafd. Nou en?

Marc Bolier / ZERauto